TROITSA

Volksmuziek uit Wit-Rusland. De driekoppige groep Troitsa bestaat uit Vitali Chkilenok (zang, gitaar, dombra, bas), Dimitri Loukianchik (zang, drums, slagwerk, vargan), en Ivan Kirchuk (leadzang, gusli, pipes, ocarina, charot, smyk). Alle nummers van Troitsa zijn gebaseerd op authentiek etnisch materiaal verzameld in verschillende delen van Wit-Rusland. De melodieën, teksten en de dialecten

Festivalkrant van het Oerol festival:
Luister naar de rust van de geest, de geest van alle tijden.
‘Je moet naar Troitsa’, was me verteld. ‘Je weet niet wat je hoort’. Dinsdag avond zouden ze op de Westerkyn optreden. Op het terrein speelde een band een mix van ska en keltisch, zo’n typische Engelse alternatieve groep die je vaker op Oerol aantreft. Niks mis mee, maar voor de trouwe Oerolbezoeker niet opzienbarend. Pas toen ik in de Idolize een juttersbitter ging halen, merkte ik dat daar ook een groep speelde. Een trio mannen met Oost Europesche gezichten bespeelden vreemdsoortige instrumenten die luisteren naar namen als ‘smyk’ en ‘domra’ en zongen melodien die gek in het gehoor liggen maar een soort vertrouwd gevoel geven. een staande ovatie brachten zij teweeg.
Ivan Kirchouk, oprichter van Troitsa reisde vijftien jaar door Polen, Estland, letland, Lithouwen en zijn geboortestreek Wit Rusland. Hij sprak met oude mensen over liederen die ze vroeger zongen en maakte bandopnames. De oermuziek, de grondslag van de hele muziekcultuur, wilde hij terug brengen. Samen met Vitaly Shkylyonok en Dmitri Lukyanchik bewerkte hij een tiental van de 600 liederen die hij registreerde.
Een deskundige, die Troitsa ooit zag optreden, wist te vertellen dat enkele van de nummers al meer dan negenhonderd jaar oud zijn. De muzikanten hebben het zelf over tien duizend jaar. Het Russisch dat zij zingen is zelfs voor Russen niet te verstaan: ze maken gebruik van de overgeleverde teksten uit een honderden jaren oude taal, en proberen ook waarheidsgetrouw de klanken na te bootsen van een overgrootmoeder zonder gebit die als enige nog zo’n oud lied kende.
Het resultaat is een pakkende reeks liederen die onbegrijpelijk zijn, maar ook vaag bekend voorkomen. Oerklanken die je diep raken. Bovendien zijn de Russische mannen van Troitsa intrigerende personen: vooral Ivan ziet er uit alsof de slechterik uit een james Bond film is gestapt, en de manier waarop Dmitri opgaat in zijn muziek is fascinerend. ‘Je moet naat Troitsa’, wil ik maar zeggen. ‘Je weet niet wat je hoort’. [JG]


Haarlems Dagblad 22 juni 1998

Cultuur & Kunst-Troitsa uit Wit-Rusland blinkt uit-
“Zon, exotische hapjes, eerlijke koffie, eerlijke muziek en eenachteroverleunende security. De vijftiende editie van het Haarlemmerhoutfestival heeft gisteren weer eens bewezen dat er nog festivals bestaan waar je ongestoord een balletje kunt trappen. Het Vlooienveld is voor een dag de wereldkaart. Met zevenmijlssandalen binnen zeven uur de wereld rond. Absolute uitblinker is de groep Troitsauit Wit-Rusland.””…Het Wit-Russische trio Troitsa ontpopt zich als de Velvet Underground van Minsk. De groep gaat terug naar de wortels en geeft daarmiddels gedurfde arrangementen en met een brede keur aan instrumentenextra gewicht aan. De hynotiserende bariton van Ivan Kirtchock wordt ondersteund door ‘Amerikaanse’ akkoorden dwingend gespeeld op eencountry- en westerngitaar. De repeterende melodische motieven zijn dromerig folky, de soms Moors aandoende en vlijmscherp tweestemmige zanglijnen hartverscheurend. Troitsa, dat afgelopen zaterdag ook op het Amsterdam Roots Festival was te bewonderen, bezingt de natuur in veel facetten. Een desolaat stukje prairieblues over de Wit-Russische bosgeesten volgt op een gepassioneerd lied over de ‘gespikkelde moorhen’. De groep trekt het al redelijk niveau van het festival er eenstuk mee omhoog.

 

Troitsa op youtube: https://www.youtube.com/watch?v=cN7j3_4CsBo